De eendenman

Met een zak oud brood lopen we in de herfstzon naar het Wilhelminapark.  Ons eerste avondwandelingetje na onze verhuizing naar Tilburg. Bij de vijver hangt een groot bord ”Botulisme, verboden te voeren, gevaar voor mens en dier.” Hè . .  ? Jammer . . de eenden kijken ons al smachtend aan . .  wat nu . .  ?

Als we weglopen komt er een bestelauto aan. Een grote man in overal loopt resoluut naar de vijver. Links een grote zak witbrood en rechts een even grote zak met graan. Hij weet duidelijk wat hij komt doen en alle eenden, vogels en meeuwen (!) komen naar hem toe alsof ze hem herkennen.

“Bent u van de gemeente?” vraagt Monique. “Nee hoor ik ben-van-mezzeluf”zegt hij. En het bordje dan? “Niets van aantrekken, hangt er al een jaar, zomer en winter en er klopt niets van.“ Er ontvouwd zich een gesprek met deze ‘vrijwilliger’. Blijkt dat hij al 13 jaar op 7 plekken in de stad meerdere keren per week na zijn werk de vogels voert. Waarom? “Ja, gewoon omdat ik vind dat ik dat moet doen voor deze beestjes, hè . .!” Thuis heeft hij inmiddels al een paar hokken achter het huis waar zieke en gewonde dieren even op adem kunnen komen. Een dierenarts in zijn buurt biedt gratis consult aan. “Je komt maar langs als er wat is.” Geheel op eigen houtje heeft deze man een soort vogel opvang ambulance opgezet. Het brood en graan krijgt hij van de supermarkt en kan hij zo ophalen. “Tsja . . de diesel, die betaald hij (nog) zelf.”

Hij gooit het brood met een ferm gebaar de vijver in en strooit behoedzaam het graan uit, zodat iedereen wat heeft . . . grote handen . . . grote gebaren. Tot er een klein jong eendje pal tussen zijn voeten gaat zitten. In de vaart staat hij even stil en zegt: “Zo, grote vriend . . jij ook weer hier . . krijg je ook wat van me.” En hij lijkt dit ene eendje te herkennen tussen die 50 andere vogels . .

Een man die doet wat hij vind dat hij moet doen.

Een man naar mijn hart.

Marcel Nijenhuis, 2012

(Zet eerst de muziek hier onder aan voor je verder leest . . .)
Deze uitspraak van de eigenaar van een zaak voor klassieke muziek en wereldmuziek brandde nog na. Inderdaad op zijn (en onze) vele reizen en omzwervingen naar de ziel van muziek en wat ons bindt, kun je nog wel eens in een “greppel” raken. Letterlijk en figuurlijk. Maar zijn (en onze) ervaring was dat er altijd wel iemand komt om je er uit te halen. In zuid Spanje (flamenco puro!), Addis Abbeba (Ethiopische jazz!), Aleppo (Soefi muziek) of gewoon thuis (zingen). Je bent nooit alleen.

Bij binnenkomst zinderde het al. Mijn oog viel op een cassette waarop een Indiase fagot stond afgebeeld . . Shennai. De eigenaar keek me verbaasd aan. Niet iedere dag komt er een klant binnen die zo resoluut naar deze muziek grijpt. Hij vertelde vol vuur over dit prachtige instrument en met nog meer vreugde over de muzikant Shennai. Een van de groten der aarde, die net overleden is. Een meester op zijn instrument. Daarboven op het volgende schap: “Aleppian Sufi Transe” . . . ik kreeg kippenvel en hij stralende ogen.

Vol vuur en plezier vertelde hij honderduit over de wereldmuziek. Over India, Perzië  . . . en toen . . .  Ethiopië. Wat daar gebeurd aan smeltkroes in culturen en stijlen. Weer zo’n bizarre CD met westerse en Ethiopische musici. Met hun originele instrumenten en dan maar funky jazz samen spelen . . . “Ik wed”, zegt hij “dat als ik hem opzet als DJ we het publiek aan het swingen krijgen”. Over Rasa in Utrecht en het festival op 12 mei: “Je moet naar die zangeres Fatoumata Diawara . . . !”

De Soefi muziek maakte ons weer even stil en blij tegelijk. We spraken over verbroedering van muziek, onder andere door Jordi Savall. “Haar CD “Mare Nostrum” is net uitverkocht, maar vrijdag is ie er weer!” Monique vond de “Venus muziek” van Gustav Holst . . . dit was geen kwestie meer van zoeken, maar van vinden . . . van thuiskomen. Wat waren we blij met deze winkel, met deze man. Vol met kennis en kunde (Stellig: “Bij muziek ontkom je niet aan Pythagoras!”) . . . maar vooral ‘joie de vivre” zoals hij het noemde. Afbeeldingen van ansichtkaarten achter de kassa: een kerk in Frankrijk, de “Montsegur”; Afrika; India. De telefoon rinkelt: “kun je zo terugbellen, ben nog even bezig”. Niets mobiele telefoon, maar een oude PTT telefoon met vaste verbinding. Wat werden we blij van deze man. . . . en van Tilburg. Hij zei dat het een prima stad is, maar dat “als je het wilt zien je het overal kunt vinden”.

Mensen met passie, met “joie de vivre”, die de hele wereld afreizen van Utrecht naar Antwerpen en verder om net die muzikant te horen spelen. En die kennis delen met de klanten. “Een Alchemist in muziek”, zoals Monique het noemde. Als we de deur uitgaan met een tas met drie CD’s, klinkt geen deurbel, maar twee gigantische slagbekkens . . . Vrijdag ben ik er weer voor Jordi Savall. . . en voor deze hartverwarmende man. Want je moet wel een heel groot hart hebben als je al deze muziek stijlen met zo veel liefde kunt omhelzen. “Nog een paar jaar deze winkel en dan een camper kopen en de wereldmuziek achterna . . .”

Marcel Nijenhuis, 18 april 2011

Het kleine plein baadt in zonlicht. De lucht is fris en blauw, ik voel de zonnestralen mijn huid beschijnen. Mijn hand laat ik zacht in het heldere water glijden, terwijl ik naar de glinstering van het zonlicht op het water kijk. Zacht murmelt het water in de fontein, terwijl het zich van het midden uit een weg baant over de ringen van blauw mozaïek. Ik zit op de rand van de fontein.

Ondertussen zijn er meer mensen het plein opgelopen. Een man strijkt neer bij een tafeltje, neemt de ochtendkrant en bestelt koffie. Een duif waggelt hoopvol zijn richting op en inderdaad de man deelt zijn koekje met de duif.

Deze week wordt ik 73 en voor komende zondag heb ik een paar vrienden en mijn familie uitgenodigd bij mij thuis. Als het net zulk weer is als vandaag kunnen we in de tuin zitten. Mijn oudste dochter komt al vanaf vrijdag middag. Haar twee kinderen komen mee. Direct uit school. Geeft niet, ze hebben voldoende spullen bij mij om zich het weekend te redden. Mijn oudste kleindochter gaat naar de middelbare school in Haarlem, ze doet het goed. Net als haar moeder vind ze het elke dag fijn om naar school te gaan. Ze heeft veel vriendinnen en volgens mij ook een pril vriendje, maar dat zal ik vrijdag wel horen. De jongste van de twee is een jongen. Een levendige jongen met rood haar die net als zijn oma van onderzoeken houdt en van verhalen . . natuurlijk. Mijn schoonzoon heeft dit weekend dienst op het booreiland waar hij werkt. Hij komt wel weer aanwaaien als hij aan wal is. Gelukkig is hij al helemaal gewend aan de familie en voelt hij zich er thuis genoeg om veel met ons te lachen. Natuurlijk ook met mijn moeder, de overgrootmoeder van hun kinderen die nu al heel oud en gerimpeld is, maar nog net zo grillig en ondeugend. We passen om beurten op dat ze niet kwijtraakt, want daar heeft ze wel een handje van. Haar vriend, de kluizenaar, is nu bijna 100 jaar. Hij geniet stil van alles en vind dat het tijd is wat uit te rusten.

Mijn jongste dochter wordt dit jaar 30 en dat vind ze wel erg volwassen. Ze wordt wat onrustig en heeft het idee dat ze moet opschieten, maar geniet nog zo van haar vrije leven. Ze heeft veel van de wereld gezien. Na het lyceum hier in Tilburg is ze naar de kunstacademie in St Petersburg gegaan. In die vier jaren konden we elkaar maar af en toe opzoeken. Ze heeft erg hard gewerkt en maakt prachtige indringende schilderijen vaak in diepe, soms in lichte kleuren. Haar werk raakt mensen, nodigt ze als het ware uit om meer zichzelf te zijn en vandaaruit naar haar werk te kijken. Ze fotografeert ook veel. Na St Petersburg heeft ze ook een half jaar in New York gezeten op uitnodiging van een tijdschrift. Ze heeft prachtige fotoreportages uit die tijd.

Ik kijk op uit mijn mijmeringen als ik de stralende lach van Karin Bruers hoor. Vaak treffen wij elkaar hier op het plein bij ons fontein en vertellen elkaar de dagelijkse dingen. In de loop der tijd hebben we elkaar ook veel levensverhalen verteld. Voor mij zijn haar stralende lachende ogen en prachtig rustpunt waar ik het wel en wee van mijn verhalen in weerspiegeld zie. Wat kan zij goed luisteren! En wat heb ik gelachen en gehuild bij haar verhalen. Over haar eigen leven vertelt ze spaarzaam, meer over wat ze ziet en haar raakt in recht en onrecht. Terwijl onze kleinkinderen hier op het intieme plein speelden, ijsjes aten en bedelden om nog een verhaaltje van vroeger. Ze zijn gewoon door elkaar geraakt . . . de verhalen, maar dat geeft helemaal niets. Het leven is toch van ons samen.

We omhelzen elkaar en Karin gaat ook op de rand van de fontein zitten. ‘Luister . . . wat ik nou heb meegemaakt’. En zo begint het verhaal.

Lucy Bathgate, 9 april 2011